Dziwny jest ten świat

Pewnego dnia, kiedy przestałam rozumieć świat, ale nauczyłam się to akceptować 


Niedawno przeczytałam pewien monolog. Cley  ma na punkcie aktorstwa świra i nic nie mogę na to poradzić. Nic, ponieważ nie chcę. Kto powiedział, że bycie czarownicą wyklucza bycie równocześnie kimś innym? Magia to nie talent,  to nie nasz jedyny talent. To jest cząstka nas, oprócz tego w każdym z nas jest jeszcze coś innego.
Pamiętam dzień w którym trafiłam do miejsca, gdzie właśnie wydawało się tak być. Merlinie, kiedy to było.
Hogwart w 1998 roku, koncert artystyczny na część poległych. Poznałam wtedy tyle ludzi.
Gdyby nie Hogwart, gdyby nie moje zwariowanie, gdyby nie wojna, nie byłoby mnie tutaj. Z nim. Z nią.
Dobrze, kochana. Pora znów zebrać myśli w całość. Koncentracja.
Tak, ten monolog. To sztuka, składa się wyłącznie tylko z tego jednego monologu i z jednej postaci. Jest nią malarka, która powraca z kraju gdzie toczy się wojna. Nie jest w stanie być już dalej zadowolona ze swojej pracy, czuję się bezradna i sfrustrowana, ponieważ pobyt tam dał jej do zrozumienia, że nie umie tak naprawdę namalować tego co by chciała. Wszystko pozostanie tylko iluzją. Nawet jeżeli uda się jej oddać każdy detal, nie będzie umiała przelać historii każdego z tych osób na płótna, ani tych wszystkich uczuć.
Strachu.
Rozpaczy
Ostatnich mocnych w słabości uśmiechów
Miłości i  nienawiści.  
To stawia sobie za cel.
Abstrakcją oddać rzeczywistość. Jakie kolory mają te uczucia, pragnienia? Czy kontury są ważne?
Złamać reguły, a także wmówione nam formy estetyki. Przeciwstawić się zasadom, normom. To co nadaje kontury, to co wskazuje kierunek, to co daję nam poczucie, iż sami to kreujemy w naszych głowach
wiecie jaka jest prawda nie chce nam się po prostu nam się nie chce zapomnieliśmy jak to jest być wolnym zwracamy uwagę na najmniej ważne rzeczy i tracimy umiejętność interpretowania i rozumienia bo wszystko od tak tworzy się w naszych głowach gotowe uczucia gotowe zarysy wszystkie przecinki są tam gdzie trzeba i wykrzykniki kropki i nowe zdania tworzymy swoją własną iluzje
jesteśmy jak w klatce
słowa są tylko słowami znaki są tylko znakami
przecinki i zasady pisania powinny nam pomagać nie sprawiać że jesteśmy od nich uzależnieni
ale żeby zostawić pisanie
zauważyłam że w każdych twórczych momentach tak myślimy cokolwiek robimy jak co zrobić żeby być wolnym od tego od schematów od narzuconej mody jak być po prostu prawdziwym

kocham
żyję
nienawidzę
czasami
od czasu do czasu czasem
chcę po prostu nie myśleć kiedy się wyrażam kiedy coś tworzę ale żeby coś było sztuką żeby coś się liczyło albo żeby było profesjonalne wszystko musi być przemyślane
ja nigdy zbytnio taka nie byłam całe szczęście fred też nie
a jednak jego praca się liczy
a ja liczę się dla niego
dlaczego nie mogę po prostu robić błędów
chcący
żeby świat przestał być tak dziwny
dla mnie przynajmniej

może
na pewno
dobrze że jest dziwny
inaczej
co
bezsens

Właśnie tak był napisany ten monolog, w ten sposób. Beż żadnych przecinków, kropek, dużych liter i najpierw poczułam się dziwnie. Brakowało mi czegoś. Brakowało mi porządku, aż nagle zauważyłam że mnie to uwalnia

wolność
to to czego wtedy szukaliśmy
szczególnie mój brat i hermiona
ale tak naprawdę ciągle trzeba jej szukać
nowe sytuacje nowe czasy nowe zegarki nowi ludzie nowe przyjaźnie i miłości

może jednak wcale jeszcze nie zaakceptowałam tego dziwnego świata... Ehm 
wyobraźcie sobie więc jakąkolwiek datę
wolność wyboru 
się mówi 
prawda 

_______

Nie pisałam długo. Przychodzę z tym. 

Jestem w stanie sobie wyobrazić, iż mogłabym stworzyć z tego nowego małego bloga

Pamiętnik Agnes BM. Weasley 

informacja: wszelkie błędy w tym tekście traktujcie jako zamierzone