XXV. Data merces est erroris mei magna*

Carry my soul into the night Ferte in noctem animam meam  May the stars light my way  Illustrent stellae viam meam  I glory in the sight  Aspectu illo glorior As darkness takes the day Dum capit nox diem 

Zawsze bałem się śmierci. To był główny powód, dlaczego moje czyny były takie... jakie były. Nigdy bym nie przypuszczał, że... w tej chwili, tej chwili, kiedy wiesz, że to koniec, że w tej chwili poczuję ulgę.

Pewnie dlatego, ponieważ moje wcześniejsze wyobrażenia były całkiem inne. Całkiem inne. Wyobrażenia, myśli o bólu. O ciemności. O bezradności. O sile, która mnie trzyma, a ja nie mogę się obronić. Tylko, to nie były tylko myśli. Poznałem to i bałem się odczuć tego ponownie, na zawsze. Byłem przecież uzależniony od życia. Było do dupy, ale byłem od niego uzależniony. Nic innego nie znałem i nawet nie jestem pewien, czy poznać bym chciał. Tak samo jak alkoholik wie, że alkohol jest beznadziejny, a i tak nie może sobie go odmówić. Zacząć coś nowego bez niego. Niemożliwe. Uzależnienie od życia, a śmierć uzależniona od nas? Od wysysania życia? Może to był jej indywidualny narkotyk. Życie, które płynie w nas. Jesteśmy jak butelki whisky, czekając na to aż nie będzie w nas ani kropelki. Nie. W takim razie to Czas jest uzależniony od Życia. Wypija nas po trochu, do końca. Śmierć siedzi koło Czasu i domaga się ostatniej kropli, jak pies skamlący o okruszynę chleba z podwieczorku. Życie. Czas. Śmierć. A my, tylko nic nie znaczącymi naczyniami?

Od małości wyrastałem w bańce mydlanej. Dostawałem wszystko czego zapragnąłem i nie podważałem tego. Ale to nie ma być monolog o tym, iż mam jak najlepsze prawo do użalania się nad sobą. Przynajmniej próbuję aby tak to nie... . W porządku, przyznaje się. Użalam się. Zawsze przecież tak jest, prawda? Zły chłopak, egoistyczny gnojek nagle rozumie co źle zrobił. Nagle wszyscy przypominają sobie, że to po części nie jest jego wina. Nagle się zmienia. Przechodzi na dobrą stronę, pokazuje prawdziwe uczucia i, co za zaskoczenie, staje się lepszym człowiekiem. Przestaje być tchórzem, przestaje być egoistą. Ktoś, a najlepiej jakaś dziewczyna, zaczyna w niego wierzyć, a przez tą magiczną nieracjonalną wiarę, on sam zaczyna w siebie wierzyć!Być może nawet odkrywa, co to jest miłość. Jego dawni wrogowie przeobrażają się w kolegów. Jego życie się układa. Znajduje prawdziwych przyjaciół i sposób, aby naprawić swoje błędy. Skreśla swoją dawną tożsamość. Zakochuje się, jest trochę tragedii o nic, tragiczne słowa, trochę łez. Ucieczka, ponieważ przychodzą te słabe chwile. A potem szczęśliwy powrót. Błyszczące oczy, uśmiech, uściski, bla bla bla. Miód, ciasteczka i orzeszki. Happy End.

Mogę zapewnić od razu, u mnie tak nie było. Nie byłem tym egoistycznym człowiekiem, który się polepszył. Obrażałem przez całe życie innych i się nie zmieniłem, nawet jeżeli ktoś tak zaczął uważać. Bóg, czy ktokolwiek osądza ludzi po śmierci, może teraz i nade mną się głowić. Jestem gotowy. Jestem gotowy, żeby stanąć przed Nim. Lub kimkolwiek innym. Lub nawet przed nikim. Jestem gotowy...

Pierwszy dowód, iż nie żyję: Nie umiem kłamać. Po prostu nie jestem w stanie. Czy to przez jakąś aurę oczyszczającą w niebie, piekle...lub tym czymś pomiędzy?

Dobra, dobra. Już mówię tą cholerną prawdę. Nie jestem gotowy, aby przestać istnieć. Jeszcze nie. Jeżeli nikogo nie ma, nie ma po tej drugiej stronie... Co ja będę robił? Bo jak najwyraźniej jeszcze myślę.

Ciekawe jak zareagował Nott. Theodor Nott. Ten cholerny zdrajca. A mówią, że przyjaźń od dziecka trwa wieki. No cóż, znów kolejne kłamstwo. Wierzyłem w kłamstwa, sam kłamałem. To wydaję się zachowywać równowagę sprawiedliwości. Już się nie dziwię.

Czy ktoś może mi przynajmniej odpowiedzieć na moje pytania, skoro jak najwyraźniej nie będę miał okazji wpaść na odpowiedź sam? Nie? To moja tak jakby kara? Doskonale. Skrawki pytań: Moja matka. Agnes. Tajemnice. Wizje. Blaise. Moja miotła. Granger.

Ciekawe, jaki będzie mój pogrzeb. Lub dokładniej: kto na niego przyjdzie. Czy pozwoliliby rodzicom, czy w ogóle by im powiedzieli? A mój ojciec, jak by zareagował, kiedy dowiedziałby się, w jaki sposób straciłem życie? Zapłakałby? Matka? Już ich nie zobaczyłem.

Ja. Nigdy nie byłem za granicą. Nie widziałem Moskwy, ani Chin. Ani Japonii. Nie byłem w Ameryce. Nie widziałem Paryża. Tylko jeden raz byłem w Dublinie.

Oprócz mojej matce, kiedy byłem mały, nigdy nikomu nie powiedziałem, że kocham. Znów mam być szczery? Nie żałuję tego. Nikt na to nie zasłużył.

Nie wytłumaczyłem Potterowi, dlaczego go wtedy nie zdradziłem.Dobrze, ponieważ sam nie mam pojęcia. Nie powiedziałem Czarnemu Panu i Bellatrix, co naprawdę o nich myślę. A teraz tak na to patrząc, mogłem to zrobić. Wszystko jedno, wyszłoby przecież na to samo. Mhm, dobrze. Przynajmniej jedną z tych rzeczy mogłem bynajmniej spróbować. Ale nie zrobiłem tego, więc po cóż płakać nad rozlanym mlekiem. Wybaczcie wszyscy, nie stałem się święty, nie zawinąłem nawet granicy pod bycie dobrym. Nie szukajcie, strata czasu. Jeżeli taki tu w ogóle istnieje.

Nie powiedziałem Blaise'owi, że jest jedynym człowiekiem, którego mogę ścierpieć. Nigdy nie opowiedziałem Agnes o naszej matce, choć to był powód, dlaczego wtedy się u mnie pojawiła. No i co? Mówiłem cholernie głupie rzeczy. Jak wtedy, w drugiej klasie, kiedy Komnata Tajemnic się otwarła. Matko, ale Granger wtedy i tak nie zabrali, więc kogo to obchodzi. Nie zabiłem Dumbledore'a, ale chciałem. Chciałem, żeby ratować własny tyłek. Potter uratował mi życie, a ja po prostu uciekłem. Zabiłem Angelinę Johnson. Zabiłem, a teraz sam zabiłem siebie. Moja biografia powala na nogi.

Draco Malfoy. 18 lat. Śmierć przez tragiczny wypadek.

Wymknąłem się z mojego pokoju. Było już późno, powinienem dawno spać. W domu było cicho, a posadzki z marmuru lodowate jak zawsze. Popołudniu widziałem, jak ojciec przyniósł nowe książki starannie zapieczętowane. Być może jedna z nich pomogłaby mi, być może wiedziałbym wtedy coś, czego inni w szkole nie wiedzą. Jakieś zaklęcia, które dałyby mi zwyciężyć jakiś pojedynek. Byłem boso i schodziłem właśnie po wijących się schodach na pierwsze piętro. Schody były z polerowanego drewna, trzeba było jednak uważać, gdzie stawia się stopę. Zszedłem powoli, aż stanąłem przed drzwiami do naszej biblioteki. O ile im jeszcze nie przydzielił miejsca na jednym z regałów, książki powinny grzecznie leżeć na biurku.

– To skandal, Cygnusie. Nigdy nie sądziłem, że coś tak poniżającego spotka naszą społeczność. – usłyszałem głos mojego ojca. Poczułem rozczarowanie, dziś nie będę mógł zaglądnąć do tych pism. A jutro będzie już za późno, jutro wyjeżdżałem już do Hogwartu. 

– Nobby Leach. Zwykły śmierdzący mugol ministrem Magii! – parsknął jakiś głos. Wydawał mi się znajomy. Cygnus Black. Czasami bywał w naszym domu. Był ojcem Narcyzy. Ją też czasem do nas przyprowadzał, razem z jej siostrą Bellatrix. Najwredniejsza dziewczyna, którą kiedykolwiek spotkałem. Tylko co Cygnus robił o tej porze w naszym domu? Słyszałem oczywiście o nowym Ministrze Magii, tak samo nie byłem w stanie tego pojąć. Ale to nie mógł być jedyny powód dlaczego Cygnus siedział tu o tej godzinie w bibliotece. Przyłożyłem lekko ucho do drzwi. 

– Dziękuję ci, że przyszedłeś. Miałem wrażenie, że twoja reakcja będzie taka sama jak moja. Dlatego dziś udałem się na Pokątną. Znasz oczywiście starego Burgina? No właśnie. Zamówiłem tam parę dni temu pewne książki, ale... to nie wszystko. Gdy stary dobry Burgin poszedł do magazynu po moje zamówienie, zobaczyłem, że na jego biurku leżą jakieś zapiski. Z ciekawości i muszę przyznać, iż najpierw z nudów, zacząłem je czytać. Gdy Burgin wreszcie przyszedł, wystraszył się wielce. Zapytałem go, kto był autorem tych zapisków. Wtedy Burgin opowiedział mi o pewnym pracowniku, który pracował u niego jakieś ponad dziesięć lat temu. Toma Riddle'a. Dzisiaj mało kto pamięta go pod tym imieniem – mówił ojciec. Przez chwilę panowała cisza. Czułem jak marzną mi stopy, a palce stają się wilgotne. Tak, miałem rację. To nie tylko z powodu nowego Ministra Magii ci dwaj odbywali tą rozmowę. 

– Chcesz powiedzieć, że Tom Riddle to... – zaczął Cygnus. Usłyszałem kroki. Szelest papieru. 

– Tak. To Lord Voldemort. I jeśli chcesz znać moje zdanie, dziś przyszedł dzień, w którym straciłem nadzieję i nie mam zamiaru dłużej siedzieć z założonymi rękami i patrzeć na to, jak nasz świat plamią szlamy, nieczyści, którzy nie mają żadnego prawa... uczyć się magii, a co dopiero być postrzeganym w ten sam sposób, co my... – Ojciec był zły. Słyszałem jak jego głos stoi na granicy pomiędzy opanowaniem, a wstrzymywaną furią. 

– Abraxas, całkowicie się z tobą zgadzam. Myślę, że nosimy pewną odpowiedzialność. – Usłyszałem Cygnusa. 

– Tak, dokładnie, tak. Słyszałeś o otwarciu Komnaty Tajemnic dwadzieścia pięć lat temu? – Wstrzymałem oddech. – Oskarżono wtedy nijakiego Rubeusa Hagrida. To bzdura. Tylko prawowity potomek Salazara Slytherina może... 

– Może otworzyć Komnatę Tajemnic. Tak, oczywiście, że wiem. Sugerujesz... – Oboje mówili teraz coraz szybciej, ciągle sobie przerywając. 

– Burgin pokazał mi jego podpis. Tom Marvolo Riddle. Marvolo był potomkiem Slytherina. To Lord Voldemort otworzył wtedy Komnatę. Dla mnie to znak. Pojawił się ten, któremu musimy służyć. To nasz obowiązek. – Słyszałem o nim. Mówiono, że gromadzi popleczników. 

– Nie tylko nasz. Także naszych potomków. Całej naszej rodziny. To jedyna nasza szansa. Bylibyśmy głupcami, gdybyśmy jej nie wykorzystali. – Moje serce biło jak szalone. To nie były słowa rzucone na wiatr. Nie mogłem teraz tak po prostu wrócić do łóżka. Wziąłem całą moją odwagę i podniosłem pięść, jednak drzwi otworzyły się zanim zdążyłem stuknąć o drewno. 

– Synu, czy nie nauczyłem cię lepszych manier? – odezwał się ojciec. Otwarłem usta.

– Przepraszam, ojcze. – Abraxas podszedł bliżej. – Przywitaj się z moim gościem, Lucjuszu. Możesz wejść. – Posłusznie zwróciłem się do Cygnusa, lekko się pokłaniając. 

– Młody Malfoy. Jesteś taki sam jak my. Widać, podsłuchiwanie jest dziedziczne. – Byłem zdumiony reakcją Cygnusa, który na domiar wszystkiego nawet lekko się uśmiechnął. Ojciec jednak nie zareagował tak otwarcie. 

– Jestem bardzo rozczarowany twoim zachowaniem, ale o tym porozmawiamy później. Skoro tu już jesteś, zróbmy z tego pożytek. Co usłyszałeś z naszej rozmowy? – Nie miałem zamiaru kłamać. Podszedłem bliżej. 

– Sporo. Ojcze, proszę powiedz mi, co to wszystko oznacza? – Nie potrafiłem ugryźć się w język. Abraxas spojrzał na mnie, jak gdyby doskonale wiedział, ale nie chciał się tym ze mną podzielić. 

– Dowiesz się wkrótce – powiedział zdatnie. – Abraxas, nie sądzisz, iż powinien wiedzieć? – Cygnus.

– A co mogę mu jeszcze powiedzieć? Usłyszał wszystko. A to, czego od niego oczekuję, wie już od dawna. Posłuchaj, synu. Jutro wyjeżdżasz do szkoły, chcę abyś rozpowiedział to dalej. Lord Voldemort potrzebuje wszystkich nas uczniów Salazara. Dowiedz się, kto należy do zdrajców. Zgromadź swoją grupę ludzi, spraw, aby cały Slytherin należał do ciebie. To bardzo ważne. Przynieś mi chlubę. A my z Cygnusem zajmiemy się resztą. – Spojrzał na swojego gościa, tym razem lekko wykrzywiając usta. – Możesz już iść. – Przytaknąłem głową. 

Gdy miałem przekraczać już próg, przypomniało mi się pytanie. Musiałem je zadać. 

– Ojcze, co to dokładnie Komnata Tajemnic? – Stanąłem i czekałam na odpowiedź. 

– Myślę, synu, iż tą wiedzę jesteś w stanie sam zdobyć, gdy już będziesz w szkole. 

Gdy wróciłem do pokoju, wyjąłem pergamin z szuflady i zamoczyłem pióro, pisząc.... 

30.08.1968, Malfoy Manor..........

Ciemność. Po raz pierwszy ją zauważyłem. Ciemność, która nie chciała ustąpić, ale w której zaczęły się nagle pojawiać plamy, po chwili znów wtapiające się w tą szarość. 30.08.1968 Ta data. Mój ojciec wtedy był .... na piątym roku w Hogwarcie. W tym momencie byłem tam, widziałem mojego dziadka, a także ojca mojej matki. Cygnusa. Nigdy go nie poznałem osobiście, ale dość dużo o nim słyszałem.

To wspomnienie mojego ojca było kolejną wizją. Kolejny kawałek do tej układanki. Wszystko z powrotem wróciło, zawaliło mnie, jak lawina ciężkich kamieni. Coś było nie tak.

W tej chwili, poczułem, że oddycham. Wciągam powietrze do moich płuc, po chwili je wydychając. Oddychałem, czyli żyłem.

– Nie powinien jeszcze mieć odwiedzin. Potrzebuje spokoju....

– On jest nieprzytomny, nic mu nie zaszkodzi, gdy po prostu koło niego usiądę.

– Nie ma mowy! Dopóki nie odzyska przytomności, nie mogę pozwolić, aby...

– Poppy, proszę powiedz mi, kiedy pan Malfoy się obudzi. A co do pana, panie Zabbini, proszę nie denerwuj naszej pielęgniarki. Ona wie, co jest najlepsze.

– Dokładnie. A w tym momencie, muszę mu podać kolejną serię lekarstw.

Głosy słyszałem jakby zza papierowej ściany. Poczułem jak ktoś wsuwa mi do ust coś zimnego, a następnie jakiś płyn, który smakował jak ziemia z mocnym aromatem mięty, rozpływał się na moim języku i spływał powoli do gardła. Chciałem spróbować otworzyć usta, ale momentalnie wszystko było takie ciężkie i ciepłe. Ciemność znów przestała nią być, przestałem być świadom, że mnie otacza i oddałem się temu ciepłu.

*

Po kolejnych takich podaniach, zacząłem czuć się żywszy. Od czasu nawet poruszałem palcami. Aż przyszedł czas kiedy otwarłem oczy i powitał mnie sufit skrzydła szpitalnego. Pomfrey nie dała mi wytchnienia, ciągle faszerowała mnie jakimiś dziwnymi substancjami, od których nie raz robiło mi się mdło. Nie miałem pojęcia, ile czasu minęło od mojego wypadku, ani jak długo leżałem nieprzytomny. Kiedy próbowałem zapytać ja, posyłała mi srogie spojrzenia, po których odgadłem, iż nie będzie miało sensu marnowania sił na pytania. Pewnie i tak by mi nie odpowiedziała.

Na przeciwko mojego łóżka był kolejny rząd pustych łóżek, a za nimi wysokie okna, za którymi mogłem dostrzec, czy na polu znów padał śnieg. Większość czasu spałem, a kiedy się budziłem, dostawałem kolejną porcję medycyny, a także jakiś dietetyczny posiłek. Uparłem się, by jeść o własnych siłach, choć ręka bolała mnie przez wysiłek podnoszenia jej do ust. Gdy się budziłem, nikogo nie było oprócz pielęgniarki. Na szafce przy łóżku nie było niczego, co by wskazywało na jakiekolwiek odwiedziny. Pewnego dnia, za oknami było już ciemno, a na sali paliły się tylko latarnie, nie mogłem wytrzymać już tej przytłaczającej ciszy i zadzwoniłem tym cholernym dzwonkiem, którym mogłem zwołać Pomfrey. Pielęgniarka wydreptała ze swojego gabinetu, otulona błękitnym szlafrokiem.

– Czy może mi pani powiedzieć, dlaczego już od paru dni odkąd się obudziłem, nikt tu nie przychodzi? Słyszałem, że McGonagall chciała wiedzieć, kiedy się już obudzę.

– I tylko dlatego pan mnie budzi? Nie mogło to zaczekać do rana?

– Nie – parsknąłem.

Pomfrey zwęziła usta w jedną linię.

– Zawiadomiłam dyrektorkę, ale poprosiłam, żeby jeszcze pana nie odwiedzać.

– A co z Blaisem? Dlaczego nie pozwala pani nikomu do mnie przychodzić? Ma pani pojęcie, jak bardzo ta ciągła cisza doprowadza mnie do szału, za każdym razem, gdy otwieram oczy? Ta sala jest cały czas pusta. Mam tego dosyć.

– Nie powinien pan teraz się denerwować lub się nadwyrężać... Dlatego niestety musiałam ich trzymać z daleka. Ale jak widzę, już niebawem nie będzie to konieczne.

– Ich? Kto jeszcze? – Zmarszczyłem czoło. Pielęgniarka zaczęła oglądać moją nogę, przykładając do niej różdżkę.

– Panna Melphis. Ach, i ktoś jeszcze... Niech sobie przypomnę...

– Ventimiglio?

– Proszę? Nie, nie. Ach, tak. Już wiem. Pan Profesor Melphis też był.

Syknąłem. Pomfrey spojrzała na mnie zaalarmowanym wzrokiem, ale po momencie znów skupiła się na mojej nodze. Kiedy skończyła, byłem myślami daleko stąd. Przy Cygnusie i moim dziadku. Choć tak teoretycznie mówiąc, Cygnus też nim był. W końcu moja matka była jego córką.

– Coś pan jeszcze potrzebuje?

Potrząsnąłem głową, ale zanim zniknęła w swoim pokoju, zawołałem jeszcze jeden raz.

– Kiedy mnie pani stąd wypuści?

Pomfrey odwróciła się z dziwnym grymasem na twarzy.

– A jak myślisz?

Nie miałem pojęcia.

– Dwa dni? – Ile w końcu może trwać leczenie złamanej nogi. Pomfrey się zaśmiała.

– Mam nadzieję, że tylko żartowałeś. Chyba nie muszę ci przypominać, jakie urazy spowodował ten wypadek! Masz szczęście, że to przeżyłeś. Z logicznego punktu widzenia powinieneś już nie żyć. Nie wiem, jak ci się udało wymsknąć śmierci... Spadłeś z trzydziestu metrów wysokości, a twoje urazy wskazują na upadek z trzech do czterech metrów.

– Tydzień? – wydławiłem. Wyobrażenie spędzenia tu dalszego tygodnia mnie odstręczało. Pomfrey się zamyśliła.

– Coś około tego. Dobranoc!

– Chcę żeby pani wpuszczała te osoby, które chcą mnie odwiedzić! – krzyknąłem jeszcze, ale być może za późno, gdyż drzwi zostały zatrzaśnięte.

Kolejny dni mijały podobnie co ostatnie. Pomfrey nie odzywała się ani słowem. A ja przestałem protestować, nie miało to żadnego skutku. Od czasu do czasu słyszałem, jak ktoś rozmawiał z nią na korytarzu, ale żadnych konkretów. Odebrali mi na ten czas różdżkę. A z łóżka jeszcze nie mogłem się ruszyć.

W końcu, cztery dni po nocnej rozmowie, drzwi się otworzyły, a do sali razem z pielęgniarką weszła dyrektorka.

Podniosłem się.

– Dzień dobry, panie Malfoy. Widzę, że już panu lepiej. To bardzo dobrze. – Odwróciła się do Pomfrey. – Dziękuję ci, Poppy. – Ta kiwnęła głową i odeszła.

– Niezwykle nas pan wystraszył tym wypadkiem. Całe szczęście, że skończyło się to tak, a nie... – Odchrząknęła. – A nie inaczej.

Chciałem ją już zapytać, czego ode mnie chciała, ale pewnie jak każdy z dorosłych nie odpowiedziałaby mi wprost. Dlaczego jest tak trudno być konkretnym? Dlaczego wszystko trzeba owijać w bawełnę, robić tajemnice z czegoś, czym tajemnicą nie było?

– Może pani profesor mi powie jaką mamy datę? Jestem tu zamknięty i nie mam pojęcia o niczym. Nawet zabroniono mnie odwiedzać, choć czuję się coraz lepiej.

– Mamy siedemnastego grudnia, panie Malfoy. Chciałam z panem porozmawiać. Ten wypadek, czy coś pan pamięta? Coś szczególnego?

Tak. Pamiętałem. Pamiętałem nagle tą zmianę pogody. Jakbym przeniósł się w czasie, tyle że to pewnie była jedna z tych wizji. Być może byłem wtedy w skórze ojca. To słodkie uczucie... Ktoś musiał nałożyć na niego zaklęcie Imperius. Dlatego ja też puściłem miotłę. Spojrzałem na McGonagall. Coś szczególnego, pytała.

– Nie. Nic szczególnego. Nie pamiętam wiele.

Myślę, że coś podejrzewała, ale nie pytała więcej. Przeszła do następnego tematu, którym był koncert Bożego Narodzenia. W końcu teraz każdy przygotowywał swój występ.

– Myślę, że to jasne. Nie będzie pan wstanie teraz ćwiczyć, więc pan nie wystąpi. Co do pani Granger, obawiam się, że ona też będzie musiała się z tym pogodzić.

Na koniec pożyczyła mi szybkiego powrotu do zdrowia i zdania ostatnich egzaminów, które odbywały się dwudziestego drugiego grudnia. Miałem jeszcze tylko cholerne pięć dni! Skoro zwalnia mnie z tego koncertu, może równie dobrze zwolnić mnie z egzaminów. Ale to była nauczycielka.

W ciągu dnia odwiedził mnie Blaise, który z ekscytacji nie mógł się pozbierać. Przyniósł mi książki i moje notatki, żebym mógł się uczyć. Przyznał jak zbity pies, że wrobienie mnie w ten mecz było jego pomysłem, a Valerie mu tylko w tym pomogła. Przyjąłem to wyznanie z obojętnością.

Tego samego dnia dostałem również pierwszy od bardzo dawna normalny obiad. Pomfrey nie kazała mi już zażywać tego usypiającego płynu i nawet zarządziła, abym zaczął powoli ruszać nogami. Wstawanie jednak nadal było zabronione.

Próbowałem się uczyć, ale mi to nie wychodziło. W mojej głowie próbowałem złożyć w całość te kawałki układanki, które miałem. Nic z tego. Po jakimś czasie myśli mi się plątały, a głowa zaczynała pulsować. Brakowało jeszcze najważniejszych elementów.

Musiałem zasnąć, gdyż kiedy się ocknąłem, sala tonęła w cieniach, które rzucały łóżka. Za dnia jasno białe pokrycia, teraz zmieniły kolor na szary. Szyby okien okryły się swoją ciemną matowością. Mimo wszystko żadne światło nie paliło się jeszcze pod sufitem. Nawet latarnia przy moim łóżka była ciemna.

Podniosłem się, żeby ją zapalić i zobaczyłem zwinięty kawałek pergaminu, leżący na małym, owiniętym papierem pakunku. Zmarszczyłem czoło i wyprostowałem się bardziej. Sięgnąłem po pergamin, nie mając pojęcia, kto mógłby mi go zostawić razem z czymś zapakowanym. Drugą ręką zapaliłem latarnie. Blaise razem z książkami przyniósł mi również moją różdżkę. Cały czas ją miał. Wyjął podobno zanim zwinęli mnie z boiska.

Przyjrzałem się pergaminie i odczytałem dość pospiesznie napisaną treść. Nie było tego wiele:

Draco,

Przeczytaj ten pamiętnik. Przyjdę po niego rano. Nikt nie może się o nim dowiedzieć!

PS: Mama dostała rozprawę na nowy rok.

PSS: Cieszę się, że żyjesz!

Agnes

Wziąłem do rąk pakunek i odpieczętowałem go. Zrzuciłem papier na zimną posadzkę, gdzie wtopił się w cienie, w ciemność. Miałem przed sobą książeczkę zapieczętowaną metalowym zatrzaskiem. Okładka była obtarta, ornamenty w niej wyryte straciły już blask, ale gdzieniegdzie pobłyskiwały jeszcze starym srebrem. Grzbiet był pokryty cienkimi, prawie niedostrzegalnymi wzorami, przejechałam po nim lekko palcem, zanim otwarłem.

Zobaczyłem pierwszą stronę, którą pokrywało staranne pismo. Mój wzrok padł na datę, jednak zanim zacząłem czytać cokolwiek, poczułem zimno wkoło mnie. A same kartki zaczęły wydzielać ciepło, które poczułem pod czubkami moich palców. Przeszedł mnie dreszcz. To tak, jakby te kartki nagle wsiąknęły do siebie całe ciepło mnie otaczające. Moja latarnia zgasła. Siedziałem w ciemności. A co stało się ze słowami, zwykłymi, słowami stworzonymi przez atrament? Znikły, zaczęły momentalnie wsiąkać w papier. Miałem ochotę puścić tą książkę, rzucić nią o ścianę. Chciałem, żeby ciepło znów do mnie wróciło. Jednak zamiast tego, sięgnąłem po różdżkę i wyszeptałem: Lumos.

Moje palce były wręcz białe, skostniałe, choć końcówki wciąż dotykały ciepłego papieru. Zbliżyłem różdżkę do papieru i zamarłem, kiedy zobaczyłem ukazujące się litery. Powoli, tak jak gdyby ktoś je w tej chwili pisał. Dotknąłem ręką miejsca, w którym jeszcze nic nie było, ale litery, słowa, pojawiały się dalej. Zmarszczyłem czoło. Co wywołało... to? Przecież widziałem, jak przed chwilą cały pamiętnik był zapisany. Zwyczajnie. Przekartkowałem go szybko, ale wszystko znikło. Dotarłem do ostatniej kartki, tam jeszcze dostrzegłem jeden zapisek, który jeszcze nie znikł.

24.Grudnia.1998 roku

To również po chwili pochłonął papier. Zmarszczyłem czoło. To był rok. Ten rok. Wróciłem na początek. Kartka była teraz zapełniona pismem, a ja poczułem jak papier powoli zaczyna chłodnieć. A do powietrza powracało ciepło. Odetchnąłem, choć dokładnie wiedziałem, iż to nie koniec wszystkiego. To był dopiero początek.

Witaj Draco,

Wiedziałem, że Krystian będzie chciał zatrzymać jedyną rzecz, w której było mnie najwięcej.

Na pewno dziwisz się temu, co widzisz. Choć ja też teraz muszę przyznać, że to dziwne uczucie przewidywać, iż kiedyś mój pamiętnik wpadnie w twoje ręce. Być może pamiętasz twoją książkę do Opieki nad Magicznymi Stworzeniami? To ona zainspirowała mnie do tego. Za moich czasów szkolnych dobrze zaprzyjaźniłam się z gajowym. Hagridem. Obiecał mi wtedy, że kiedyś użyję tej książki, jeżeli będzie miało okazję nauczania. Ulepszyłam trochę to zaklęcie, w końcu nie miałoby to sensu, żeby tak każdemu, kto pogłaszczę grzbiet ujawniła się ta treść.

Mam na imię Nel Granger. To mój pamiętnik, jednak treść jego jest zbyt długa i nieprzejrzysta, dla kogoś, kto chcę zrozumieć. Pomyślałam, że tak być może ułatwię wam, tobie, to zadanie. Z resztą... nikt, kto nie może dowiedzieć się prawdy, nie dowie się jej przez moje zapiski. Zrobiłam cenzurę, w ten sposób mogłam go podarować Krystianowi. Wiedziałam, iż kiedyś... a tak naprawdę w ten decydujący rok wróci do Hogwartu za wszelką cenę.

Pierwszą rzeczą, jaką chcę ci wyjawić, to to, że kochałam twojego ojca. Przez tyle lat próbowałam wymazać go z mojej pamięci. Zapomnieć, iż go poznałem. Że byłam tak blisko, aby zmienić jego poglądy. Ale nie wiedziałem, co trzymam w ręku. Nie zdawałam sobie sprawy. Bałam się i mimo wszystko byłam egoistką. Grałam na dwa fronty.

Twój ojciec myślał, że mnie zabił. A to zniszczyło jego. Być może mnie też. Cała się trzęsę, gdy to piszę. Boję się. Być może dlategom bo piszę do syna Lucjusza. Do ciebie. Do dziecka. Do niemowlęcia. Ponieważ w tym momencie, masz zaledwie parę miesięcy i leżysz w swoim łóżeczku, nie wiedząc o niczym. To wydaję się tak absurdalne. Ale przecież czas jest jedynie iluzją.

Moje jedyne dziecko oddałam mojemu bratu, który wychowuje je jak własne. Zrobiłam to, ponieważ myślałam, że tak będę wolna. Gdy nie poznam dziecka, nigdy go nie pokocham, nie zwiążę się z nim. To było najgłupsze, na co mogłam wpaść. Kiedy się urodziła, stała się w jednej chwili całym moim światem, a ja byłam bezradna. Bezradna i zaczęłam się nienawidzić. Oddałam dziecko, własne dziecko za....

Pewnie pytasz się, czemu to piszę. Akurat tobie. Nie umiem patrzeć lub przepowiadać przyszłości, ale potrafię sobie wyobrazić, co będzie. Lord Voldemort to straszny wróg i niebezpieczeństwo. Wyprowadził już teraz cały nasz świat z równowagi. Bez tej cholernej wiedzy, którą strzegłam. Ogród i Biblioteka Ravenclaw to przekleństwo, chciałam uciec, uwolnić się, a zrobiłam przez te próby coś o wiele gorszego.

Bo widzisz, kiedy byłam w szkole zostało mi powierzone bardzo ważne zadanie. Strzegłam tajemnicy o której Czarny Pan nigdy nie mógł się dowiedzieć. Dlatego Lucjusz musiał uwierzyć, iż nie żyję. Ponieważ bez strażniczki to co, czego strzegę, jest niedostępne. A twój ojciec poznał moją tajemnicę. Poznał każdy jej szczegół. Choć nigdy nie powinnam była na to pozwolić.

Powstała przepowiednia, ponieważ ja zrobiłam coś okrutnego. Coś okrutnego, byłam zdesperowana. Nadal jestem, ale dlatego, iż pojęłam...

Pod koniec roku dziewięćdziesiątego ósmego czary tego potężnego zaklęcia odbiorą wolność mojej córce.

A ty, ty musisz zniszczyć ten ogród i bibliotekę. Powstała po to, aby ukryć wiedzę przed Slytherinem. Dlatego tylko członek Slytherina może go zniszczyć. Wiem, że to straszna prośba, ale myślałam nad wieloma sposobami. Niestety nie widzę żadnego innego wyjścia. Jeżeli Ogród i Biblioteka nie zostaną zniszczone, mojej córce zostanie odebrana wolność.

Jeżeli chcesz dowiedzieć się czegoś więcej o ogrodzie i pałacu Ravenclaw, jedyną szansą na to jest pokonanie, a zarazem wypełnienie tego, co najbardziej oczywiste. Jedynie przez kłamstwo, które stanie się prawdą. Hermiona dostała klucz, mam nadzieję. Musicie sobie zaufać.

Od momentu kiedy pojęłam swój błąd, próbuję planować, ratować. Ale jak to się robi, kiedy to leży w dalekiej przyszłości? Nie wiem, ale próbuję.

Wizje doprowadzą was do całości, one wskazują drogę, pokazując przeszłość, ale to wynik przekleństwa. Lucjusz dostał dostęp do Ogrodu, ale cena za to była wysoka. On również, nie wiedząc o niczym, zapłacił tobą. Oprócz duchów tych czterech domów, jest coś o wiele bardziej mocnego. Coś, co czuwa nad równowagą tajemnic w Hogwarcie. Ja, Krystian i Lucjusz zburzyliśmy tą równowagę. A cena za to była i jest wielka...

Gdy skończysz to czytać, pogłaskaj ponownie grzbiet i nie zapominaj nigdy jak pachną prawdziwe róże.

Wybacz nam. Data merces est erroris mei magna.

N.G

*

Wyszedłem ze skrzydła szpitalnego dwa dni później. Mój stan szybko się poprawił. Jednak wszystko, wszystko wkoło mnie widziałem jak przez mgłę. Wir płatków śniegu za oknem. Wielkie, dostojne choinki, które pewnego poranku pojawiły się w Wielkiej Sali. Nauczycieli ciągle przypominających nam o nadchodzących egzaminach, uczniów roześmianych i szczęśliwych, ponieważ święta stały już w progu. Uczyłem się, musiałem w końcu, ale unikałem ludzi. Ale czy ktoś dziwiłby się moim zachowaniem, gdyby wiedział, co ja wiem, ale tak naprawdę nie do końca?

Tamtego dnia, kiedy w rękach trzymałem ten pamiętnik, nie zdawałem sobie sprawy. Owszem, dziwiły mnie te wizje, ale nie... przypuszczałbym czegoś takiego. Rano, kiedy Agnes wpadła, budząc mnie z niespokojnego snu, oddałem jej pamiętnik. Była bardzo podekscytowana, ale mówiła tylko o treści pamiętnika, jakiej ja nigdy nie przeczytałem. To było logiczne. Kiedy ta Nel to pisała, Agnes jeszcze nie było na świecie. Ale przez to, iż Krystian również był w to zawikłany, jego córka... automatycznie stała się kolejną ceną, ofiarą... czy jak to jeszcze nazwać. Musiałem tylko grzecznie kiwać głową na jej komentarze i udawać, że wiem tylko tyle, co ona, aż wreszcie sobie poszła.

Wreszcie. Tak, ponieważ ja teraz wiedziałem więcej od nich wszystkich, a nie wiedziałem, co zrobić z tą wiedzą.

Wszyscy przygotowywali się na egzaminy, koncert Bożego Narodzenia i cieszyli na dwa tygodnie ferii, to było tak zwyczajne i normalne zmartwienia i uciechy, że nie raz miałem ochotę krzyknąć na zbyt euforycznych przechodniów lub zdeprymowanych nauką sąsiadów w ławce.

Chodziłem często na spacery, głównie po to, że w tej bieli i zimnie było łatwiej myśleć i nie raz stawałem parę metrów od chaty Hagrida. Gdyby on tylko wtedy nie użył tej cholernej książki, nie chodziłbym teraz z chaosem w głowie.

Nie, to było śmieszne. Być może, nie miałbym tak dużo myśli w głowie, ale to, co miałoby się stać, stałoby się i tak i tak. Ale co do cholery się stanie? Jak? Czy z jakiegoś zaułka wyjdzie jakaś postać i mnie zabije, udusi, zaczaruję? Mówiąc syczącym głosem: Jesteś ceną, za przestępstwo twojego ojca! Nie potrafiłem sobie tego wyobrazić.

– Panie, Malfoy! Proszę zostać na dwa słowa. – Usłyszałem głos McGonagall, w momencie jak mijałem jej biurko, aby wyjść z klasy. Niektórzy uczniowie posłali mi spojrzenia. Zwróciłem się w jej stronę. Dziś był drugi dzień egzaminów. Sprawdzian z Transmutacji odbyłem wczoraj.

Stanąłem przed nauczycielką. McGonagall uprzątnęła książki ze stołu i jednym zamachem różdżki zadyrygowała je do szafki, gdzie kluczyk jeden raz obrócił się wkoło. Następnie zamknęła drzwi do klasy i skinięciem głowy pokazała mi, iż mam pójść za nią, do jej gabinetu.

– Gdyby pani chciała, abym został tylko na dwa słowa, nie ...

– Proszę sobie darować – powiedziała ostro, siadając na krześle przed stołem. Usiadłem na drugim. McGonagall znów machnęła swoją różdżką, a na stole pojawił się talerz z ciasteczkami świątecznymi, a także zwój pergaminu, który momentalnie rozwinęła, biorąc do ręki pióro.

– Ciasteczko, panie Malfoy? – zapytała równie konkretnie, jak zawsze. Zaprzeczyłem lekko głową, prawie niewidocznie. Czułem się ośmieszony.

– Nalegam – powiedziała dobitniej. Przewróciłem oczyma i sięgnąłem po ciastko. Było kruche z białą cukrową polewą. Wsadziłem je do ust, a w tym momencie koło mnie w małym kominku zaczął płonąć ogień.

McGonagall zaczęła przyglądać się zapiskom, które miała przed sobą.

– Śledzę pańskie wyniki już od jakiegoś czasu, choć to nie moje zadanie, tylko jeżeli już pańskiej głowy domu. Ale z pewnych przyczyn byłam ciekawa... – Oderwała wzrok od pergaminu i wbiła we mnie to swoje przeszywające spojrzenie.

– Jest pan nad wyraz dobrym uczniem... Co prawda, pańskie wyniki z zielarstwa mogłyby być nieco lepsze, a także w runach, widzę, że to nie pańska specjalność, jednak pomijając te dwa przedmioty, wszędzie radzi sobie pan doskonale. Och, tak zapomniałam. Historia też nieco kuleję, ale egzamin ma pan dopiero dziś, więc być może mnie pan jeszcze zaskoczy. Przynajmniej mam taką nadzieję – mówiła dyrektorka.

– Co w związku z tym? –wymamrotałem dość obojętnie, wtapiając wzrok w pojemnik z atramentem. Jakie znaczenie miały teraz dobre oceny?

– Panie Malfoy, czy nie zastanawiał się pan czasami nad swoja przyszłością? Nad tym, co by pan chciał robić po ukończeniu tego roku? – zapytała mnie swoim racjonalnym tonem. Gdybym nie dowiedział się o jakimś stworzeniu, które chcę przywrócić równowagę debilnym tajemnicom w tej szkole, przez odebraniu mi siebie, to być może zaczął bym się nad tym zastanawiać... – pomyślałem cynicznie, odruchowo biorąc jeszcze jedno ciastko do ręki. Zaprzeczyłem głową.

– Nie, takie myśli jeszcze nie przewinęły się przez moją głowę.

– Ah – odparła McGonagall. – W takim razie to najwyższy czas. Z tego co tu widzę, ma pan ogromny talent do eliksirów, transmutacja też panu nieźle idzie. Zdał pan wczoraj na dobry. Gdyby pan polepszył wyniki z zielarstwa, wtedy...

– Wtedy, co? – przerwałem.

– Wtedy ma pan szansę na wykształcenie jako magomedyk. Myślę, że z łatwością dostałby się pan na praktykę – wytłumaczyła, rejestrując każdą moją reakcję. Magomedyk. Mógłbym ratować życia innych.

– Mógłby pan pomagać ludziom, ratować ich.

– Co sprawia, że jest pani przekonana, iż chcę to robić? Czy może ten aspekt w ogóle nie wchodzi w grę? Bo przecież tylko w ten sposób mogę naprawić swoje ... błędy z przeszłości, tak? O to chodzi? – parsknąłem.

Krótkie milczenie z jej strony.

– Myślałam logicznie, panie Malfoy. Widzę pańskie wyniki i mówię, w czym mógłby pan być dobry. To była tylko propozycja.

– Oczywiście. W takim razie, mogę się już pożegnać. – Wstałem od stołu. Dyrektorka nie odezwała się ani słowem. Dopiero kiedy miałem już wychodzić.

– Pańska matka by tego chciała. Mówiłam panu, że jest możliwość, aby być na jej rozprawie? – Momentalnie, wręcz odruchowo się odwróciłem. Zwęziłem oczy.

– Jak?

Dyrektorka wstała i podeszła do drzwi.

– Niech mi pan udowodni, że pan na to zasługuję i zostawi przeszłość za sobą, otwierając się na świat – powiedziała, pociągając za klamkę.

Odwróciłem się.

– Jeżeli szuka pan rozwiązania, dwudziesty czwarty grudnia jest na to bardzo dobrym dniem, szczególnie, iż jezioro w tym roku pokryło się lodem.

Zmarszczyłem czoło.

– Do widzenia, proszę nie zawalić historii. – I tymi słowami drzwi się zamknęły, a ja zostałem sam w klasie.

Nie na długo. Ktoś z zamachem otwarł drzwi, tym razem do klasy. Stępiałe oczy Melphisa zawiesiły się na mnie, jakbym był jakimś pasożytem. Z pewnością dla niego byłem.

– Profesorze. – Skinąłem głową. Chciałem pokazać, kto ma tu większą klasę, sprawiało mi to przyjemność. Demonstrowanie mu, kto z nas ma większą kontrolę nad sobą i swoimi emocjami.

Jego usta zwęziły się w cienką linię. Otworzył drzwi szerzej na znak, abym się już stąd wynosił. Ale ja nie mogłem. Nie mogłem po tym, co już wiedziałem. Przechodząc koło niego, spojrzałem mu w twarz.

– Czyli pan i Nel, tak? Ale ona wolała mojego ojca od pana. Szczerze mówiąc, nie dziwie się jej – wysyczałem. Było to niesamowicie satysfakcjonujące uczucie.

Byłem już na zimnym korytarzu, kiedy usłyszałem jego odpowiedź.

- Jak dobrze widzieć pana zdrowego i całego. A jeśli chodzi o Nel. Nie wtykaj razem z twoją wredną siostrą nosa w nie swoje sprawy. – jego usta lekko drgnęły. Nie dałem się zirytować.

- Dlaczego pan wtedy przyszedł mnie odwiedzić? Jeśli chodzi o to drugie, tak, ma pan racje. Faktycznie, nie powinniśmy. Ale Granger ma do tego prawo. Nie zamierza pan jej powiedzieć, prawda? Choć tak bardzo chce ją pan chronić, nie umie pan jej powiedzieć. –

Oblała mnie odraza, jak ciepła, brudna woda. Ten człowiek był czarodziejem,a był dla mnie gorszy od mugola. Od szlam.

Drzwi trzasnęły.

*

Był dzień przed koncertem, a konkretniej, dwa dni przed Bożym Narodzeniem, kiedy pod wieczór wróciłem do zamku. Na zewnątrz zaczęła szaleć śnieżyca, mroźny wiatr i płatki rozwiewane na wszystkie strony, trafiające mocno na każdą część twarzy, jak metalowe igły. Chciałem wyjść na jezioro, aby zobaczyć o co chodziło McGonagall, ale nic tam nie było. Tylko zamarznięta powierzchnia wody. Staruszce musiało się coś pomylić.

W zamku było już cicho, na głównym korytarzu od wrót paliły się pochodnie. Zazwyczaj było ich mało, ale w ostatnie dni przybyło ich. Wszędzie. Widocznie McGonagall chciała, aby wszyscy czuli się komfortowo, przechodząc przez korytarze. Żeby nikt się nie bał, ani cienie nie przywoływały wspomnień tych, którzy odeszli. Którzy zostali zabici w tych przejściach. Rozszarpani przez wilkołaków, wyssani przez wampiry. Tak, robiła wszystko, abyśmy wszyscy czuli się w Hogwarcie znów jak w domu. Łudziła się.

Zamiast wrócić od razu do lochów, zacząłem iść schodami w górę, starając się ignorować świąteczną dekorację. Święta działały mi na nerwy. Zawsze spędzałem je w domu, ale teraz jak sobie przypomnę, ile mój ojciec i moja matka przede mną ukrywali, ile niewypowiedzianych historii, o których nikt nigdy mi nie powiedział, odczuwałem mdłości.

Stanąłem przed gładką ścianą, cisza tego na siłę przytulnego i bezpiecznego Hogwartu przytłaczała mnie, wyśmiewała się, drwiła ze mnie. Z ex-śmierciożercy, który próbował rozwikłać pierwszy raz w swoim życiu zagadkę z przeszłości. Wyciągnąłem rękę i otworzyłem drzwi, nie chciały ulec z lekkim naciskiem, musiałem mocno je popchnąć, a wtedy silny powiew wiatru uderzył mnie w twarz, razem z kawałeczkami śniegu. Metalowe igły. Nie. Przymrużyłem oczy i wślizgnąłem się do środka, drzwi trzasnęły za mną.

Byłem w szoku. Znajdowałem się, gdzie? Nie widziałem zbyt wiele, ale pierwsze co poczułem to to, że ten śnieg nie był zimny. Wszystko wyglądało tak, jakby była to śnieżyca, ale brakowało chłodu, choć wiatr był mocny. Szarpał.

Zacząłem iść, nie wiedząc, co mam o tym wszystkim myśleć, odganiając fałszywy śnieg z mojego pola widzenia. Czułem się jak w śnie, ale nie we swoim własnym. Przede mną zobaczyłem niewyraźnie jakiś cień przy ziemi. Dopiero jak byłem już całkiem blisko, zrozumiałem, że to jest osoba. Osoba siedząca skulona na dole... nie mogłem rozróżnić podłogi, ziemi od reszty, wszystko było nie wyraźne, rozpuszczone, roztrzepotane... Jak farba na obrazie. Same smugi.

Opuściłem się na dół, na kolana i wyciągnąłem rękę, dotykając tego, co uważałem za dłoń i chyba faktycznie trafiłem, ponieważ w dotyku była lodowata. Drgnienie, a ja potknąłem się o własną rękę, którą się podpierałem. W następnym momencie patrzyłem się w brązowe oczy, przestraszone. Odepchnąłem się, aby odzyskać pion. Ona również się podniosła. Otworzyła usta aby coś powiedzieć, oburzyć się, jak to zwykle miała w zwyczaju, ale coś musiało ją powstrzymać, ponieważ żaden ton nie wydobył się z jej ust. Za to oczy się zwęziły, czoło pomarszczyło, a ja odczułem automatycznie, iż powinienem się cofnąć. Gdy w momencie wystraszenia, sztuczny śnieg lekko ustał, tak teraz zaczął szaleć, jeszcze mocniej i bardziej niż na początku. Wiatr ustał, ale to nie oznaczało nic dobrego. Wstała, dopiero teraz zauważyłem, iż trzymała w ręce różdżkę. Albo raczej, przypuszczałem, ponieważ teraz zrozumiałem od czego była zależna ta furia która tu szalała.

Mimo wszystko nie ruszyłem się z mojego miejsca, nadal klęcząc na nie wiadomo czym. Złapała mnie za kołnierz, pochylając się nade mną, widziałem jej wściekłe oczy.

– Jak mogłeś mi o tym nie powiedzieć, jak mogłeś... to zrobić, nie mówiąc mi o tym!? – wysyczała. Ton lodowaty, jej oddech ciepły.

Nie rozumiałem, za to złapałem się na podziwianiu jej furii, która tańczyła, paliła się w jej oczach. Nie próbowałem się nawet wyrwać.

– MYŚLISZ, ŻE NADAL MOŻESZ TAK PO PROSTU WĘSZYĆ W CZYIŚ SPRAWACH? DLACZEGO, DLACZEGO ŚMIAŁEŚ W OGÓLE DOTKNĄĆ TEGO PAMIĘTNIKA? JEŻELI KOMUKOLWIEK AGNES POWINNA GO PRZYNIEŚĆ, TO MI! A NIE TOBIE! TOBIE, CHOLERNEMU... ŚLIZGONOWI, KTÓRY NAWET NIE PRZYZNA SIĘ, NIE POWIE... JAKBY TO BYŁO TAKIE CHOLERNIE OCZYWISTE!

Odepchnęła mnie, ale ja nie straciłem równowagi. Była zbyt słaba, przez to, że całą energię koncentrowała na wrzasku, na desperacji.

Poczułem jej dłoń na moim policzku, mocna. Tak jak wtedy w trzeciej klasie.

– JAK ŚMIAŁEŚ! JAK ...ONA ŚMIAŁA! MYŚLAŁAM, ŻE TWOJA SIOSTRA MA WIĘCEJ HONORU! ALE NIE, NIE.... POLECIAŁA PIERWSZA DO CIEBIE!

Przyciągnęła mnie znów do siebie.

– Jesteś tak samo fałszywy jak zawsze. BRZYDZĘ się tobą. – Jej usta były przy mojej twarzy, widziałem każdą zmarszczkę na jej czole, na nosie, który prawie dotykał mojego. Jeszcze nigdy nie byłem tak blisko, a fascynacja mieszała się z chęcią wytłumaczenia, z chęcią oddania jej, w coś, czego nie potrafiłem ogarnąć. Byłem zły, bo nie wiedziałem o niczym. Byłem wściekły, bo osądzała mnie bez powodu. Ale czułem się żywy, żywy jak wtedy kiedy znów poleciałem.

Widziałem, jak znów otwiera usta, jej oczy natrafiają na moje, niestety, ponieważ w tym momencie nie umiałem przybrać obojętnego wyrazu, nie umiałem zamknąć tego w środku, co czułem. A czułem tak cholernie wiele, tak cholernie wiele sprzeczności, jakbym miał zaraz oszaleć. Zamiast jej słów, z jej ust trafił mnie ciepły oddech. A jej włosy dotknęły mojej twarzy. Nie sądziłem, iż kiedykolwiek będę miał poczucie, że czas stanął w miejscu. Ale tak się właśnie czułem. Fałszywe płatki śniegu, również się zatrzymały, stojąc, unosząc się w powietrzu. Jej oczy zdziwione. Nasze oddechy mieszające się ze sobą, w jej zastygnięciu

Była zła na siebie samą. Nie powinna mnie tu chcieć, a chciała. Teraz jej tajemnica była moją tajemnicą. Wiatr szalał przez ten labirynt, każdy listek tego zarośla, oburzał się. Byłem tu, a nie powinienem. Nigdy. Wiatr nie zostawiał nas w spokoju. Oboje czuliśmy w tym potężne czary, nigdy nie dadzą nam spokoju, ale w tych sekundach... Nie obchodziło nas to. Mnie. Ta złość, ta jej prawdziwa złość, przyciągała mnie. Poczułem wiatr, próbujący mnie przewrócić, zamiast tego oparłem się przeciwko niemu, dotykając swoim czołem jej czoła. Czułem, że chciała mnie uderzyć, siebie. – Za późno – powiedziałem, i wiedziałem, że wie, iż mam rację. Jej oddech był teraz moim, jej usta należały do mnie. A moje do niej. Splamiłem swoją krew. Złamałem wszystko, czym była moja rodzina. Byłem wyrzutkiem, jak coś tak strasznego może być tak niesamowite?

– NIE! – Ktoś krzyknął. Otwarłem oczy, w tym momencie, kiedy upadłem na podłogę. Śnieg znikł, pokrywał teraz drewniany parkiet, jak biały proszek. Kleił się do moich mokrych dłoni. Musiałem odnaleźć swój oddech, dziwnie było znów oddychać przez nos.

Nie trwało to długo, kiedy obrazy powróciły.

– Boże. – Ktoś jęknął. Ktoś. Ona. Granger.

Rozejrzałem się, nie było jej już przede mną. Siedziała przy ścianie, obejmując się ręką. Miałem wrażenie, iż cała się trzęsie. Drugą dłonią przykrywała usta.

Podniosłem się, fałszywe płatki opadły z moich włosów na drewno. Co robiło się w takiej sytuacji? Coś ciepłego rozprzestrzeniało się po mojej twarzy. Potrzebowałem chwili, aby zrozumieć, co to oznaczało.

– Boże, nie, to musi być ... Nie, to...

Nie miałem pojęcia, czy jej dotknąłem czy nie, przynajmniej nie potrafiłem rozróżnić wspomnienia od rzeczywistości, dokładnie tak jak wtedy, kiedy spadłem z miotły na meczu. Spadłem, bo ojciec w wspomnieniu też spadł.

A tu? Nie pamiętałem. Cholera, nie pamiętałem.

Mogłem wyjść, wyjść i zostawić ją tu samą, ale ta opcja wydawała mi się beznadziejna. Niczego by nie rozwiązała. Zamiast tego, wstałem, i poszedłem w jej stronę.

– ANI SIĘ WAŻ! Nie zbliżaj się! – wrzasnęła, wyciągając rękę. Usiadłem, czekając, ponieważ nie miałem pojęcia, jak mam zareagować. JA nie wiedziałem jak się zachować! To mnie wykańczało. Wykańczała mnie również myśli, iż nie wiedziałem, czy ją naprawdę pocałowałem. Merlinie, poczułem słabość kiedy, ta myśl zaczęła rozprzestrzeniać się w głowie.

Nie wiem, jak długo siedzieliśmy tak, zanim zmusiłem się, aby zadać to pytanie.

– Granger, czy ja...

Podobno jak już zacznie się mówić, to już idzie łatwiej, ale w tej sytuacji było na odwrót. Każde słowo było jak kawałek zaschniętego chleba.

– Czy my...

Nie musiałem kończyć tego nieszczęsnego pytania. Podniosła głowę, patrząc się w jakiś punkt. Zmarszczyła czoło, zirytowana, powoli przenosząc na mnie wzrok. Parę razy otwierała usta, ale dopiero po jakimś czasie, uformowała słowa.

– Ja, ja nie wiem. Nie pamiętam.

Szok w jej spojrzeniu pewnie dokładnie odzwierciedlał szok w moim spojrzeniu.

– Pamiętam tylko, jak zapomniałam, co powiedzieć, bo... – Przygryzła na chwilę wargę. – Byłeś tak cholernie blisko, a potem była Nel, znaczy ja byłam nią... i, wiesz. A potem, nie wiem... odepchnęłam ciebie, ale tak naprawdę, bo... ja, nie wiem. Nie pamiętam. Pamiętam tylko to, co widziałam, ale nie wiem, co było tu...z nami. BOŻE. To jest chore. – Odgarnęła włosy, zamykając oczy. – To tak jak musiał się czuć Harry, kiedy miał te wizje.

– Podziwiam cię, że w tej chwili możesz myśleć o Potterze.

Trafił mnie jej wzrok.

– Ja . Nie. Wiem. Co. Mam. Myśleć. – Wysyczała. – Poza tym, jeszcze z tobą nie skończyłam! Nie myśl sobie, że puszczę to w zapomnienie. – Jej głos znów zaczął napełniać się złością. Przewróciłem oczyma.

– Granger, ja nie zrobiłem tego na umyślę. Agnes mi dała ten pamiętnik, byłem zbyt zajęty, aby myśleć o tym, czy ty dostałaś go przede mną. Ale jak chcesz, możesz się wkurzać, wolę to od tego... co jest teraz.

Westchnęła.

– Po co mi przypomniałeś. Nie mam siły. Chciałabym być znów zła, ale nie potrafię. Za to jest mi niedobrze.

Poczułem coś takiego jak ukłucie igły w środku. Nie wiem nawet czemu.

– Nie sądzisz, że to jest... chore uczucie, być w skórze kogoś innego, kompletnie tracąc panowanie nad własnym ciałem? To przyprawia mnie o mdłości.

– Mnie bardziej irytuje to, że oboje nie wiemy, co tak naprawdę robiliśmy w rzeczywistości.

– O tym wolę nie myśleć.

–Jeżeli jesteś w stanie tego nie robić, gratulacje. Ja nie potrafię.

– Domyślam się, że świadomość tego, iż pocałowałeś szlamę, jest gorsza od tego, że....

– Że co, Granger? Wszystko razem jest cholernie irytujące. Nie widziałaś siebie, po tym jak tylko do ciebie podszedłem. Jakbym był Czarnym Panem w osobie.

– To nie jest śmieszne!

– Oczywiście, że nie.

– To dlaczego robisz tak bezsensowne porównania?

– Nie, ja po prostu...

– Dlaczego twój ojciec to zrobił? Dlaczego oni oboje to zrobili? Dlaczego musimy się dowiadywać o tym w ten sposób?! – Mówiła spanikowanym głosem.

– Może najpierw wytłumaczysz mi, co tu robiłaś i dlaczego naszło cię na kreowanie sztucznej burzy śnieżnej?

– To nie twoja sprawa – odparła chłodno, tym samym wstając i otrzepując biały pył, który przykleił jej się do spodni.

– Oczywiście, że tak. W końcu później zaczęłaś się wyżywać na mnie, coś wcześniej musiało cie wkurzyć.

– Sugerujesz, że coś wkurzyło mnie bardziej od ...

– Tak.

Westchnęła.

– Poza tym, nie sprawiałaś wrażenia, jakbyś była wściekła, raczej... przybita.

W tym momencie jej twarz spochmurniała. Jej wzrok przeszedł mgłą.

– Chodzi o tą całą historię?

Potrząsnęła głową. A ja zrozumiałem, kiedy dostrzegłem iskrę smutku i rozpaczy w tych beznadziejnie brązowych oczach. Były podobne... do czyichś. Chciała coś powiedzieć, ale ja nie mogłem jej teraz słuchać. Nie teraz, kiedy coś zaczęło prześwitywać w moim umyśle.

Melphis, który mnie nienawidził.

Nel, która mówiła, że kochała mojego ojca, ale to ich zgubiło.

Granger była jej córką, ponieważ wychowała się z jej bratem. Ale kogo córką była jeszcze?

Podszedłem z impulsu złapałem ją za twarz, żeby jeszcze raz popatrzyła mi w oczy. Zrobiła to, chciała mnie odepchnąć, ale ja tak samo szybko jak ją złapałem, tak puściłem.

– Co ty do cholery robisz...

Odwróciłem się, licząc w głowie, a potem układając to w całość razem z kawałkami układanki. Granger coś mówiła, nie słyszałem jej.

Merlinie.

Ta cała nienawiść od strony Melphisa, nie była tylko z powodu mojego ojca. To, że Granger również ma te wizje... oczywiście, jest córką Nel. Ale.

Jest też córką Melphisa. A Agnes to wiedziała...

To przywitanie w sklepie. Ta euforia, chociaż kompletnie nie znała Granger. ONA TO WIEDZIAŁA OD ZAWSZE. I nie powiedziała mi. Jej.

One są siostrami. Przybranymi.

Poczułem zakręt w głowie, szok. Odwróciłem się.

– Malfoy?

Przełknąłem ślinę. Próbowałem odzyskać panowanie nad sobą. Wciągnąłem powietrze. To nie mogła być prawda. A jednak.

Był Trójkąt. Nel, Krystian i Lucjusz.

Teraz jestem ja, Granger i Agnes. Ale jesteśmy ofiarami. Ofiarami, zapłatą za błędy. Za to, że Nel wydała swoją tajemnicę. Ale jak, kiedy? Kiedy zapłacimy za to, i w jaki sposób?

– Granger... – wydusiłem.

– Tak?

– Czytałaś pamiętnik? – zapytałem bezgłośnie.

– Nie, Melphis go znalazł w torbie Agnes . Nie zdążyłam...

Przymknąłem oczy.

– Data merces est erroris mei magna – powtórzyłem, odwracając się. Zmarszczyła czoło.

- Jest jakiś powód, dla którego wyrażasz się łaciną?

Potrząsnąłem głową.

– Siadaj, muszę ci coś... powiedzieć. To będzie cholernie długa noc.

Nie powiedziałem jej o wszystkim.

*Wysoka była cena mojego błędu~ Date merces est erroris mei magna

Napiszcie mi koniecznie, co myślicie! Trochę poszalałam w tym rozdziale.
Jak myślicie, co będzie dalej?
Co z biblioteką i o co chodziło McGonagall?
Jaki będzie finał? Czy Nel powróci?
A także, o co chodzi z tą "ceną" jaką muszą zapłacić teraz Agnes, Draco i Hermiona?
Wiem, że to bardzo długi rozdział, wybaczcie tak wyszło. Następnym razem będzie krótszy!


TERAZ DUŻE BRAWA
dla mojej bety: Green Tea <3
A także Wiktorii, która też sprawdziła mi ten rozdział.
Dziękuję.
Zapraszam do zaglądnięcia do zakładki: List z Hogwartu! 

N. i L.